بالاخره واکسن کرونا مهیا شد پس از حدود یکسال جولان این بیماری در جهان... واکسنی که برای بسیاری امید به بار آورد.
امید به شروعی دوباره و رفع محدودیت‌های تردد و قرنطینه‌های خانگی، امید به اینکه شاید در آینده‌ای نزدیک بتوان انسان‌ها را بدون ماسک بر چهره دید و با خیالی آسوده یکدیگر را در آغوش کشید و بدون نگرانی به مشارکت پرداخت؛ و اما برای بسیاری نیز شک و تردید و بدگمانی. بدگمانی نسبت به عملکرد و یا حقیقی بودن آن، یا اینکه این واکسن ابزاری جاسوسی‌ست برای کنترل و یا از بین بردن نسل‌ها و انسان‌ها. کشورهایی به دلیل قیمت آن به واکسن‌های چینی و یا روسی روی آوردند و کشورهایی به خاطر خصومت‌ها واکسن تولید آمریکا و کشورهای اروپایی را ممنوع اعلام کردند. کشورهایی هستند که اعلام کرده‌اند واکسیناسیون را شروع کرده و تصمیم دارند در کوتاه زمانی همه مردم را با واکسینه کردن از بیماری مصون دارند و کشورهایی هم هستند که بی‌اهمیت هنوز دست به هیچ اقدامی نزده‌اند و بی‌تفاوتند به آنچه که این بیماری بر سر مردم کشورشان می‌آورد.
خلاصه که این واکسن با وجود ناکامل بودنش شور و غوغایی به پا کرده و سر تیتر تمام خبرها و به قولی نُقل مجلس گشته است و سوالی که در بین تمام این اتفاقات نظرم را به خود جلب کرده این است، ویروسی که تا به امروز طبق آمار رسمی حدود ۹۵ میلیون نفر را مبتلا ساخته و ۲ میلیون کشته به جایی گذاشته این چنین بر سر زبان‌هاست چرا از ویروسی که تمام مردم دنیا را یعنی بیش از هفت و نیم میلیارد جمعیت کره زمین را آلوده ساخته اینچنین نُقل مجلس نشد...!
نااطاعتی و گناه؛ ویروسی که همه به آن آلوده هستیم؛ و موضوع آنجا پر اهمیت می‌شود که می‌بینیم تنها درمان این بیماری که نه مثل واکسن کرونا ناکامل، بلکه کامل است را بسیاری در جهان نادیده گرفته‌اند.
عده‌ای با شک و تردید به آن می‌نگرند، عده‌ای آن را دروغی بیش نمی‌دانند و عده‌ای حتی به چشم منافع و سود به آن می‌نگرند و نه نجات و رهایی از مرگ ابدی، آن هم به درمانی قطعی برای بدترین نوع بیماری برای بشر. درمانی که برای دریافت آن نیاز به انتظار کشیدن در صف‌ها و ثبت‌نام‌های طولانی مدت ندارد؛ نیازی نیست نگران هزینه آن و یا مشکلات تحریم‌های بین‌المللی و یا حتی طی مسافت و زمان برای دریافت آن بود و فقط لازمه‌ی آن در چند کلمه خلاصه می‌شود؛ اینکه باور کنیم به گناه آلوده هستیم و ایمان داشته باشیم تنها نجات قطعی در عیسی مسیح مهیاست و آن را بپذیرم...
