این روزها دوباره صحبت از قرارداد ۲۵ ساله ایران با چین سرتیتر خبرگزاری‌ها گشته و نقل محفل شبکه‌های اجتماعی گردیده است. قراردادی که متن و بازه زمانی آن گمانه‌زنی بسیاری را در بر داشته است. بسیاری می‌گویند ننگین و عده‌ای راهبردی می‌نامندش. برخی ایران را فروخته شده فرض گرفته‌اند و برخی دیگر آبادانی بلند مدت را در پس این قرار داد متصور هستند. به هر حال هر نوع قراردادی در این سطح موافقان و مخالفان و یا بهتر است بگوییم خوش‌بینی‌ها و بدبینی‌هایی را در پی دارد چه در خود دو کشور طرف قرارداد و چه در کشورهای ثالث. عده‌ای نگران آینده و شاید عده‌ای به دنبال ماهیگیری در آبی گل‌آلوداَند. عده‌ای انسان عام نیز دوباره بازیچه‌ی منافع در خطر افتاده؛ نه از متون و تبصره آگاهی درستی داریم و نه از عواقب و نتایج، ولی چنان ملعبه و در تکاپو افتاده‌ایم که ندانسته در حال پیشبرد راهبری‌های تاریکی هستیم و راهبرد تاریکی برای انسان تنها این است که در دل‌مشغولی‌های روزمره چنان غرق شوی تا هدفی که برای تو واضح و مبرم است را گم کنی. این دل مشغولی هر چه که می‌خواهد باشد باشد، چه قراردادهایی مانند پیمان ۲۵ ساله و ترکمنچای و غیره، چه احیای برجام نافرجام و یا حتی بسته شدن شاهراه‌های جهانی با چرخش کشتی‌ای غول پیکر... مهم این است که تمام تفکر و دل و جان انسان به آن معطوف و مشغول شود.
روی سخن این نیست که بی‌اهمیت از اتفاقات مهم بگذریم ولی نیکو برای وقت و زمان باارزش ما این است که با تمام فکر و دل و جان خود را درگیر وقایع مبهم و ناشفافی نسازیم که از هدف اصلی دورشویم. امروز می‌خواهم دعوتتان کنم به پیمانی تمام فکر و دل و جان خود را معطوف کنید که به سیاست‌های کثیف امروزی و مخفی کاری آلوده نیست. قراردادی که بندهای و تبصره آن نمایان است و نه مخفی؛ عهدی که با خون پای آن امضا شده است؛ قراردادی که نه در حد حرف و حدیث بلکه اجرایی شد و ثمره آن شاهدین داشته و دارد و با چشمان بسیاری دیده شد. بله، امروز عیسی با قراردادی بدون تاریخ و نامحدود برای دوران‌ها، آن هم نه فی‌مابین تنها دو کشور بلکه برای تمامی مردمان روی زمین خود را فدا کرد و در چنین روزهایی از مردگان برخاست که قراردادی جاودانی و زنده شود برای ما.
این خبر خوش امروز ارزش این را دارد که با تمامی فکر و دل و جان به آن بیاندیشیم. آنوقت است که متوجه خواهیم شد بند و تبصره‌هایی چون قراردادهای ۲۵ ساله و برجام و غیره ارزش معطوف کردن تمام فکر و دل و جان ما را ندارد چراکه خدای ما زنده است و ما در او با امنیت و اطمینان زیست خواهیم کرد...
