اجتناب ناپذیر و ناراحت کننده است وقوع زلزله‌ها، حال چه کرمانشاه باشد چه عراق، چه شرق باشد چه غرب، و فرقی نمی‌کند آسیا باشد یا اقیانوسیه. کلام به ما می‌آموزد در این مواقع مُشَوَش مشوید، ولی می‌توانیم دعا کنیم برای تسلی گرفتن آسیب دیدگان جسمی و روحی این گونه حادثه‌ها. به خاطر داشته باشیم که چنین وقایعی می‌باید رُخ دهد و نشانه‌ای از وقت تنگ و زمان‌های آخر...، ولی در زندگی‌مان چطور؟ مسبب زلزله، ویرانی ساختمان‌ها و یا شکستن دل‌ها هستیم یا کمکی به مانند دیواری حائل؟ در زلزله‌های پیش آمده پایه‌های استوار داشته‌ایم؟ و یا به مانند ساختمان‌های مِهر پایه و سازه‌های زندگی‌مان را بر روی سُستی‌ها بنا کرده‌ایم و با کوچکترین تکانی فرو می‌ریزیم؟ بیایید خِشت خِشت سازه‌های زندگی‌مان را با محصولاتی همچون محبت، صبر، نیکویی و وفاداری بر روی صخره‌ای استوار به مانند عیسی مسیح بنا کنیم تا زلزله‌ها کوچکترین تکانی به سازه زندگی‌مان وارد نکند و نتواند شکافی عمیق در روابط‌مان به وجود آورد، شکافی که از آن سردی و سختی به درون این ساختمان هجوم آورده و ما را در نهایت از پا بی‌افکند.
ثمرات روح خداوند نه تنها به مانند سازه‌ای سبک و قدرتمند عمل می‌کند بلکه با طی مسیر در این راه از هر زلزله‌ای مهیب در زندگی‌مان به سلامت عبور خواهیم کرد. امروز خانه‌های قلب‌هایمان و تمامی روابط‌مان را بر او بنا کنیم که در او هیچ جنبش نخواهد بود.
